Паэты сёння не ў пашане.
Іх творы лепшыя не ў модзе.
На жаль, у нас, куды ні глянеш,
Адныя грошы верхаводзяць.

Хто мае розум – багацее,
Бо копіць еўры і даляры.
А вершаплёт – што ён умее?
Адныя “бары-растабары”.

Натхнення ветрык завітае
Да творцы некалі знянацку –
І ён, бы дзіцятка, гуляе
У свае вершы, як у цацкі.

Яго сусед – жыцця аматар –
Сябры, жанчыны, гулі, п’янкі…
А небарака-літаратар
Смакуе толькі вершаванкі.

Хавае ў стол свае багацце –
А мо калісьці надрукуе…
А мо якісьці абывацель
Шчэ й заплаціць за якую…

Ну, ці не дурань? Па-любому,
Уся гэта лірыка – бы смецце…
Бо непатрэбная нікому…
Бо ні знасіць яе, ні з’есьці…

Таццяна Дзям'янава