Што ж змянілася ў вонкавым выглядзе манет? Перадусім, была змененая тэхніка выраблення манетных кружкоў, якія раней амаль безвыняткава рабілі па методыцы цягнення з дроту. Інакш рабілі на Захадзе. Серабро патрэбнай якасці злівалася ў пруткі. Вышэйзгаданы тэхпрацэс мог адбывацца паза межамі манетнага двара, забяспечваючы апошні, як і іншых замоўцаў, унармаванымі па вазе і пробе пруткамі кову. Наступным этапам вытворчасці была падрыхтоўка пласцін серабра патрэбнай таўшчыні.

Паўгрош 1546 года

Срэбны пруток разаграваўся, што надавала яму большую пластычнасць, і раскоўваўся молатам. У першай чвэрці XVI стагоддзя быў вынайдзены вальцавальны варштат, які стаў рэвалюцыйнай тэхналогіяй для разгляданае аперацыі. Ён прыводзіўся ў рух вадой (дзеля гэтага тагачасны манетны двор звычайна месціўся каля ракі) альбо жывёльнай сілай. З раскаваных і разрэзаных стужак серабра выразаліся альбо адбіваліся прабойнікам манетныя кружкі.

Паўгрош 1556 года з памылкаў у слове «MA[G]NI»

Затым выконвалася праверка адпаведнасці вагі кружкоў норме. Для дробнай манеты прымяняўся прынцып al- marco, што азначала забавязанне выбіць канкрэтна вызначаную колькасць манет з грыўні серабра, без аглядкі на вагу кожнай манеты асобна. Калі вага была меншай, выбіраліся цяжэйшыя кружкі з іншай партыі, калі большай — лягчэйшыя. Калі-нікалі гэта прыводзіла да злоўжыванняў, якія палягалі ў прыёмцы ў вазе грыўні большай колькасці кружкоў, чым было вызначана ардынацыяй. Манеты вялікіх наміналаў прымалі па прынцыпе al -pezzo, калі кантралявалася вага кожнае манеты. Цяжэйшыя кружкі юставаліся (апілоўваліся), лягчэйшыя ішлі ў новы цыкл перапрацоўкі. Расфасаваныя па партыях загатоўкі выбельваліся і паліраваліся, што надавала прыгожы срэбны бляск нават не вельмі высакапробным манетам, якімі былі паўгрошы.

Цікава, што паўгрошы Аляксандра, таксама як і бітыя з яшчэ большай інтэнсіўнасцю манеты ягонага наступцы — Жыгімонта Старога, нашмат радзей трапляюцца ў музейных і прыватных зборах з бляскам, чым паўгрошы апошняга Ягайлавіча — Жыгімонта Аўгуста. Гэты факт абумоўлены ані не старэйшым векам першых, а толькі недасканаласцю аперацыі паліравання на Віленскім манетным двары ў канцы XV — першай палове XVI стагоддзя.